Depresja – objawy, patofizjologia i możliwości terapii

Czym jest depresja?

Czym jest depresja? Od niepamiętnych czasów pytanie to pozostaje bez odpowiedzi. Osoby cierpiące na depresję chcą wiedzieć „czym jest depresja” w kontekście, jej wpływu na organizm.

Ich bliscy usiłują uzyskać odpowiedź na to pytanie w kontekście zrozumienia różnych sposobów [cenzura].

Naukowcy usiłują opisać lub zdefiniować depresję, opierając się o podstawy biochemiczne lub molekularne.

Większość źródeł opisuje depresję nie jako zły nastrój, ale poważne zaburzenie nastroju, trwające przez dłuższy czas i wpływające na codzienne życie. Definicja ta jest bliska stanowi większości ludzi z taką diagnozą, których objawy i stan zdrowia zostały opisane.

Jednakże definicja ta nie pasuje do wszystkich. Jesteśmy wyjątkowi pod każdym względem, a ponieważ chodzi o zaburzenie wpływające zarówno na funkcje poznawcze, jak i emocje, ważne jest, by zdać sobie sprawę, że każdy człowiek walczący z depresją ma różne objawy i może mieć różne wyzwalacze.

Niniejszy artykuł stara się przedstawić ogólny przegląd tego, czym właściwie jest depresja jako zaburzenie, możliwych czynników wyzwalających, typowych objawów oraz możliwości [cenzura].

Depresja jest jedną z chorób zaliczających się do kategorii „chorób psychicznych”. Słowo depresja pochodzi od łacińskiego depressare oraz słowa deprimere, które w klasycznej łacinie oznacza „spychanie w dół”.

Oznacza więc uczucie ciężkości lub stłumione uczucia, względnie po prostu przygnębienie. (1)

Może wystąpić w dowolnym wieku, od dzieciństwa po późną starość. W pierwszym rzędzie wpływa na procesy emocjonalne i myślowe człowieka, obejmuje przy tym szereg objawów, jednak do głównych trzech typowych objawów emocjonalnych należą:

Złe samopoczucie
Anhedonia i brak zainteresowania
Zmęczenie lub brak energii

Naukowcy twierdzą, że nie chodzi o „zaburzenie jednorodne, lecz o skomplikowane zjawisko”, przy czym istnieją jego różne rodzaje, mogące objawiać się na różne sposoby. Zaburzenia samopoczucia mogą występować epizodycznie, lub mogą się stopniowo pogarszać. (2, 3)

Może mieć także poważne objawy, takie jak psychoza, jednocześnie mogą pojawiać się też zmiany somatyczne lub objawy fizyczne. Podczas depresji obserwujemy najczęściej wysoki poziom występowania zaburzeń lękowych i napadów paniki.

Wpływa na układ pokarmowy (żołądek i przewód pokarmowy), odporność, czasami wywołuje nawet zaburzenia równowagi hormonalnej.

Innymi powszechnie obserwowanymi objawami depresji są zaburzenia snu, zmiany apetytu, poczucie winy, brak poczucia własnej wartości lub pewności siebie, obniżona zdolność podejmowania decyzji, smutek, niezdolność do jasnego myślenia lub zaburzenia poznawcze.

Częstość występowania depresji jest wyższa u kobiet niż u mężczyzn. (4)

Czym jest ciężkie zaburzenie depresyjne?

Jak już wspomnieliśmy, depresja ma kilka podtypów i w zależności od jej nasilenia określa się ją na przykład jako depresję łagodną lub umiarkowaną. Ciężkie zaburzenie depresyjne czyli depresja kliniczna to stan, w którym typowe objawy depresji są wyraźne i utrzymują się przez dłuższy czas. (5)

Główne objawy, na podstawie których można zdiagnozować ciężkie zaburzenie depresyjne, są zgodnie z piątym wydaniem Diagnostycznego i Statystycznego Podręcznika Chorób Psychicznych następujące (wykaz ten został stworzony przez lekarzy i specjalistów i został skopiowany wprost ze źródła):

W trakcie tego dwutygodniowego okresu obecnych jest pięć (lub więcej) następujących objawów, które stanowią zmianę w stosunku do poprzedniego stanu; obecny jest co najmniej jeden z tych objawów: (1) nastrój depresyjny lub (2) utrata zainteresowań lub przyjemności. Uwaga: Nie obejmuje objawów, które można przypisać innej chorobie.

Depresyjny nastrój przez większość dnia, prawie codziennie, odbierany bądź subiektywnie (np. poczucie smutku, pustki, beznadziei) lub obserwowany przez innych (np. płaczliwość).
Wyraźnie mniejsze zainteresowanie lub ogólne zadowolenie ze wszystkich lub prawie wszystkich czynności przez większą część dnia, prawie codziennie.
Znaczna utrata masy ciała bez stosowania diety redukcyjnej lub przyrost masy ciała (np. zmiana masy ciała o ponad 5% w ciągu miesiąca) albo zmniejszony lub zwiększony apetyt prawie codziennie.
Bezsenność lub nadmierna senność prawie codziennie.
Niepokój psychomotoryczny lub spowolnienie prawie codziennie (widoczne dla innych, nie tylko subiektywne poczucie niepokoju lub spowolnienia).
Zmęczenie lub brak energii prawie codziennie.
Poczucie bezwartościowości lub nadmierne i nieuzasadnione poczucie winy (które może być bezpodstawne) prawie codziennie (nie tylko samooskarżanie się lub poczucie winy z powodu choroby).
Zmniejszona zdolność myślenia lub koncentracji lub niezdecydowanie prawie codziennie (obserwowane subiektywnie lub widoczne dla innych).
Nawracające myśli o śmierci (nie tylko strach przed śmiercią), nawracające myśli samobójcze bez konkretnego planu lub próba samobójcza albo konkretny plan popełnienia samobójstwa.

sluneční brýle s odrazem tropického ráje a bouřky

W klasyfikacji DSM-V znajduje się wiele kolejnych obszarów, na które możemy zwrócić uwagę w diagnostyce ciężkiego zaburzenia depresyjnego, są one jednak interesujące dla lekarzy, dla nas będą bezużyteczne.

Obecność pięciu lub więcej z dziewięciu wymienionych wyżej objawów, lub sama obecność nastroju depresyjnego i brak zainteresowania w zwykłym życiu przez okres przekraczający dwa tygodnie diagnozowane są jako ciężkie zaburzenie depresyjne. (1, 5)

Objawy te nie powinny być jednak wywołane żadną inną chorobą lub substancjami, takimi jak alkohol czy leki.

Objawy te mogą również pojawić się w przypadku smutku lub żałoby. W takim przypadku konieczna jest właściwa ocena kliniczna, w zależności od dotychczasowej historii medycznej danej osoby.

Jak częsta i powszechna jest depresja?

Powszechność występowania depresji w ciągu całego życia na całym świecie wynosi do 20%, zaś badania obserwacyjne wskazują, że stosunek mężczyzn do kobiet wynosi 5:2.
Niemal 1 z 5 osób przeżywa raz w życiu ciężki epizod depresyjny.
Najtrudniejszym aspektem depresji [cenzura] jest to, że zaburzenie to jest zaburzeniem nawracającym. Większość ludzi zostaje wyleczona z ciężkiego zaburzenia depresyjnego, jednak do 75% z nich przeżywa powrót depresji w postaci kolejnego epizodu ciężkiego zaburzenia depresyjnego w ciągu 10 lat. Liczby te są bardzo niepokojące.
U znacznej części cierpiących na tę chorobę osób rozwija się chroniczna depresja i nawet podczas kontroli po 5 lub 10 latach (część badań obserwacyjnych) w stanie depresji pozostaje 7-12%.
Istotnym czynnikiem ryzyka śmierci w wyniku ciężkiego zaburzenia depresyjnego jest samobójstwo, a wysoki odsetek samobójstw występuje w grupie wiekowej 15-24 lat.

Jakie są rodzaje zaburzeń depresyjnych?

Jak już powiedzieliśmy, depresja klasyfikowana jest jako choroba heterogeniczna. Oznacza to z reguły, że nie chodzi o stan, który można opisać za pomocą konkretnej grupy objawów; różne osoby mogą mieć różne objawy. (8)

Istnieją dwie główne klasyfikacje:

Depresja jednobiegunowa – zazwyczaj zły nastrój utrzymujący się przez dłuższy czas.
Depresja dwubiegunowa – okresy depresyjne przeplatają się z okresami maniakalnymi.

ICD-10 klasyfikuje następujące kategorie główne:

Epizod maniakalny
Choroba afektywna dwubiegunowa
Epizod depresyjny
Nawracające zaburzenia depresyjne
Uporczywe zaburzenia nastroju (dystymia, cyklotymia)
Inne zaburzenia afektywne
Nieokreślone zaburzenia nastroju

Depresja jednobiegunowa dzieli się na następujące kategorie:

Ciężkie zaburzenia depresyjne (pojedynczy epizod lub zaburzenia nawracające)
Zaburzenia dystymiczne
Depresję można również sklasyfikować według nasilenia i specyficznych cech, takich jak:
Depresja przewlekła
Depresja z psychozą
Depresja o nietypowych cechach
Depresja poporodowa
Depresja ze stanami lękowymi
Przedmiesiączkowe zaburzenia dysforyczne

Co wywołuje depresję?

Przyczyny depresji są różne dla różnych osób. U jednych może to być konkretny czynnik wyzwalający i gdy osoby te wystawione są na jego działanie, doświadczają depresji. W przypadku innych może to być istotne wydarzenie życiowe.

Co ciekawe, niektórzy ludzie doświadczają depresji od dzieciństwa bez czynników wyzwalających, ta zaś przechodzi w późniejszych stadiach w ciężkie zaburzenie depresyjne. Winne mogą być również niektóre choroby, szczególnie te związane ze stanem zapalnym, jak choćby zapalenie stawów.

Przyczynę depresji może stanowić również nadużywanie substancji takich jak alkohol. Wahania hormonów, zwłaszcza u kobiet, mogą wywoływać zachowania depresyjne, zarówno w przypadku przedmiesiączkowych zaburzeń dysforycznych, jak i depresji poporodowej. (1)

Teraz zajmiemy się kilkoma przyczynami tudzież czynnikami ryzyka przy depresji:

1. Stresujące zdarzenia życiowe

Stresujące lub nieszczęśliwe zdarzenie życiowe stanowi jedną z najczęstszych przyczyn lub czynników ryzyka dla ciężkiego epizodu depresyjnego. Większość badań podkreśla to, że pacjenci z depresją zwracają uwagę na poważne zagrożenie lub nieszczęśliwe zdarzenia przed wystąpieniem choroby. (9)

Charakter tych problemów bywa różny; może to być coś osobistego, jak problemy w związku, ale także komplikacje w innych obszarach, na przykład zawodowe lub finansowe.

Stwierdzono, że przemoc wobec dzieci lub ich zaniedbywanie zwiększają siłę objawów depresji w późniejszych etapach życia. (7)

Mężczyźni przeżywają epizody depresyjne wskutek takich zdarzeń jak rozwód, rozłąka i problemy zawodowe, z kolei na kobiety najczęściej wpływają czynniki społeczne, takie jak problem w stosunkach z innymi ludźmi lub poważna choroba albo śmierć.

U osób cierpiących na ciężkie zaburzenie depresyjne zaobserwowano obsesyjne myśli koncentrujące się na stresujących wydarzeniach oraz podwyższoną wrażliwość. (1)

2. Wpływy genetyczne

Obok podejścia „to wszystko jest w głowie!” mamy również podejście „to wszystko jest w genach!” i w odróżnieniu od tego pierwszego, drugie z nich zostało poddane badaniom naukowym.

W przypadku chorób takich jak zaburzenie dwubiegunowe i depresja stwierdzono aż 80% wpływ genetyki i dziedziczenia. Wzajemnie wpływa tu na siebie szereg genów, a podatność na depresję mogą dodatkowo potęgować także czynniki środowiskowe. (10)

Wzajemne działanie genów to jednak wciąż za mało na rozwój depresji.

W przypadku depresji i zaburzenia dwubiegunowego zaobserwowano zaburzenia genetyczne w genach odpowiedzialnych za transmisję lub syntezę neuroprzekaźników.

Wpływ czynników genetycznych na podatność na depresję wynosi około 30-40%. (11)

Stwierdzono jednak, że dziedziczenie czynników genetycznych mogących warunkować depresję jest dużo większe u kobiet niż u mężczyzn.

3. Konkretne choroby

Choroby przewlekłe mogą torować drogę depresji, zwłaszcza gdy w grę wchodzi przewlekły ból. Przykładowo objawy depresji wykazuje część pacjentów chorujących na artretyzm lub toczeń rumieniowaty.

Może to wynikać z samego zapalenia lub przewlekłości choroby, które wpływają na codzienne życie, wzbudzając tym samym niezadowolenie, rozdrażnienie i negatywne odczucia.

Objawy depresyjne mogą również wywoływać choroby wpływające na hormony i metabolizm, takie jak zespół metaboliczny, cukrzyca, zespół policystycznych jajników.

Zaobserwowano również, że objawy depresji wywołuje stosowanie niektórych leków, np. chemioterapeutyków i leków przeciwwirusowych. (12, 13)

Patofizjologia depresji: Co dzieje się z ciałem podczas depresji?

Trwają badania nad różnymi aspektami tego, co dzieje się z ciałem osoby, która znajduje się w stanie depresji.

1. Zakłócenie równowagi chemicznej w mózgu – hipoteza monoaminowa

Neuroprzekaźniki czyli substancje chemiczne w mózgu odpowiedzialne są za komunikację pomiędzy mózgiem a komórkami nerwowymi.

Pierwszą hipotezą dotyczącą przyczyn depresji był niedobór określonego rodzaju neuroprzekaźników zwanych też neuroprzekaźnikami monoaminowymi.

Do tej grupy neuroprzekaźników należą serotonina, dopamina i noradrenalina. Wspomniane substancje chemiczne kontrolują nasze zachowania, takie jak apetyt, motywacja, poziom energii itp.

Dlatego zaburzenie syntezy, przechowywania lub transmisji tych neuroprzekaźników prowadzi do zaburzeń samopoczucia. Leki przeciwdepresyjne działają na różne aspekty neuroprzekaźników.

Największa uwaga w terapii depresji koncentruje się na neuroprzekaźniku „serotoninie”, jednak naukowcy w ramach [cenzura] antydepresyjnych skupili się także na roli „dopaminy”.

Trwa dość poważna dyskusja na temat tego, czy wspomniana koncepcja wyczerpania neuroprzekaźników rzeczywiście tłumaczy objawy depresji. (14, 15)

Niektóre badania wskazują na to, że zużycie neuroprzekaźników nie wywołuje objawów depresji u osób, które cierpią na depresję i jednocześnie nie przyjmują leków. Jednocześnie nie wywołuje też objawów depresji u osób zdrowych.

Redukcja częstości występowania objawów depresji podczas przyjmowania leków antydepresyjnych sugeruje, że wspomniane neuroprzekaźniki monoaminowe mają związek z depresją. Nie jest to jednak powodowane pojedynczym neuroprzekaźnikiem, lecz skumulowanym działaniem wszystkich neuroprzekaźników. (16)

Oprócz monoamin, takich jak serotonina i dopamina, istnieją też inne systemy neuroprzekaźników, które są niezbędne w komunikacji komórek mózgowych.

Jednym z nich jest układ GABA (GABA – kwas gamma-aminomasłowy). Niektóre odkrycia wskazują, że stężenie GABA zmniejsza się w stanie ciężkiej depresji. (17)

Jednak terapie lekami wpływającymi na poziom GABA, wbrew oczekiwaniom, nie mają lepszego działania przeciwdepresyjnego niż terapie konwencjonalne. (18)

Innym systemem neuroprzekaźników zaangażowanym w tę chorobę jest układ glutaminowy. (19)

Transmisja neuroprzekaźników przez synapsy

2. Zaburzenia czynników wzrostu w mózgu – hipoteza neurotrofiny

Neurotrofiny czyli czynniki neurotroficzne to białka, które są niezbędne do wzrostu, rozwoju i przeżycia neuronów lub komórek mózgowych.

Jedną z substancji niezbędnych dla prawidłowego funkcjonowania mózgu jest neurotroficzny czynnik pochodzenia mózgowego (BDNF).

Postawiona została hipoteza, że pierwszy epizod depresyjny może pojawić się w reakcji na wydarzenie życiowe lub wyzwalacz społeczny, podczas gdy kolejne epizody mogą być już wyzwalane odśrodkowo – mogą pojawiać się spontanicznie lub w odpowiedzi na niewielki stres.

Naukowcy spekulują, że może to być wynikiem utraty objętości mózgu, a jedną z przyczyn tej utraty może być obniżony poziom czynników neurotroficznych, takich jak BDNF.

Badania wykazały, że obniżony poziom BDNF może prowadzić do objawów depresji, a poziom BDNF wzrasta w odpowiedzi na leczenie przeciwdepresyjne. (20, 21)

3. Wahania hormonalne

Stwierdzono, że zaburzenia wydzielania hormonów, takich jak kortyzol (hormon stresu) i wynikających z tego parametrów mogą mieć związek z objawami depresji. U osób cierpiących na depresję dochodzi do zwiększonego wydzielania kortyzolu, które zmniejsza się w trakcie [cenzura].

Kobiety są bardziej wrażliwe na stres niż mężczyźni, co może wyjaśniać, dlaczego kobiety są bardziej podatne na depresję.

Co ciekawe, mężczyźni mają podwyższony poziom kortyzolu w odpowiedzi na osiągnięcie sukcesu, podczas gdy kobiety mają wysoki poziom kortyzolu w odpowiedzi na odrzucenie społeczne.

Na podobnej zasadzie powiązano z depresją zaburzenia działania tarczycy. Zaburzenia hormonów płciowych, takich jak estrogen lub progesteron, mogą z kolei przyczyniać się do depresji poporodowej. (22, 23, 24)

4. Odporność a stan zapalny

Depresja może doprowadzić do zmian w działaniu układu odpornościowego, co może prowadzić do pogorszenia się zaburzenia. To może z kolei prowadzić do aktywowania się funkcji immunologicznej i jego upośledzenia.

W badaniach u pacjentów z depresją stwierdzono podwyższone wydzielanie mediatorów immunologicznych i substancji zapalnych.

Stwierdzono, że wspomniane substancje mają działanie zapalne i wpływają na różne aspekty, takie jak apetyt, sen czy funkcje poznawcze.

Wzrost poziomu substancji mających działanie zapalne może wpływać na poziom niezbędnych do życia białek oraz na rozwoju neuronów (komórek mózgowych) a także ich zdrową komunikację, co prowadzi do śmierci komórkowej i uszkodzeń komórek mózgowych. (25, 26)

5. Zmiana w strukturze mózgu

Stwierdzono, że przewlekły stres wywołuje zmiany strukturalne w mózgu.

Badania wykazały pewne nieprawidłowości w strukturze określonych części mózgów osób cierpiących na ciężkie zaburzenia depresyjne w porównaniu do osób zdrowych.

Te części mózgu są związane z odbieraniem bólu, agresją, funkcjami seksualnymi, oceną ryzyka, pamięcią itp. Dlatego zmiany w tych obszarach mózgu mogą prowadzić do nieprawidłowości w zachowaniu. (27)

6. Zaburzenia fizyczne

Fizyczne objawy depresji mogą być różne, od bólu, przez zaburzenia trawienia, aż po zmiany apetytu. Im większa liczba objawów fizycznych, tym większe prawdopodobieństwo, że dana osoba cierpi na zaburzenia nastroju.

Im bardziej bolesne są objawy, tym cięższa jest depresja. U pacjentów cierpiących na przewlekły ból obserwuje się wyższy wskaźnik samobójstw.

Ból i depresja mają wspólny szlak neurologiczny. Te same neuroprzekaźniki, które wpływają na nastrój, wpływają też na wrażliwość na ból. Dlatego terapia przeciwdepresyjna łagodzi również objawy fizyczne.

Należy również wspomnieć, że oprócz objawów fizycznych, depresja zwiększa też ryzyko rozwoju innych chorób.

Przykładowo, depresja 1,5-2 razy zwiększa ryzyko zaburzeń sercowo-naczyniowych, 1,8 raza ryzyko udaru mózgu, 2,1 raza choroby Alzheimera, 4-6 razy epilepsji , o 60% cukrzycy, do tego 1,3-1,8 raza większości poważnych chorób. (28, 29)

Jakie są objawy i oznaki depresji?

U różnych osób depresja objawia się na różne sposoby (niektórzy ludzie mają kilka z tych objawów lub nie mają ich wcale), ale możemy wśród nich wyróżnić pewne objawy charakterystyczne: (30, 31)

Złe samopoczucie
Brak zainteresowania i chęci do działania
Unikanie towarzystwa
Zwiększenie lub zmniejszenia apetytu
Brak snu lub nadmierna senność
Nadmierna utrata masy ciała lub przybieranie na wadze
Zmęczenie
Niepokój
Trudności ze skupieniem się
Poczucie beznadziei
Brak poczucia własnej wartości lub pewności siebie
Poczucie winy
Myśli samobójcze
Depresja może się także objawiać somatycznie lub fizycznie jako:
Przewlekły ból pleców
Skurcze żołądka
Nadmierne ataki wzdęć
Przewlekły ból kolan
Migrena lub powtarzające się ataki bólu głowy
Brak apetytu lub zwiększony apetyt
Zaparcia
Zaburzenia trawienia
Refluks żołądkowo-przełykowy
Spóźnienie cyklu menstruacyjnego z obfitym lub lekkim krwawieniem
Do mniej znanych objawów depresji zaliczamy:
Upośledzenie funkcji poznawczych, takich jak płynność mowy czy szybkość przetwarzania informacji
Zaburzenia pamięci
Zaburzenia funkcji seksualnych
Zaburzenia lękowe i ataki paniki
Fobie
Ociężałość kończyn
Negatywne reakcje na odmowę

Jakie są możliwości depresji?

Jeśli chodzi o depresję aktualnie badanych i rozwijanych jest kilka strategii leczniczych. Przeanalizujmy krótko najpopularniejsze możliwości [cenzura].

Leki antydepresyjne lub farmakoterapia

Mówimy tu o lekach, które w specyficzny sposób zmieniają stężenie neuroprzekaźników w mózgu, łagodząc tym samym objawy depresji. Koncentrują się one przede wszystkim na zmianie poziomu serotoniny.

Prowadzone są również badania nad nowszymi lekami, które koncentrują się na dopaminie, glutaminianie, GABA, melatoninie i hormonie uwalniającym kortykotropinę.

Od rozpoczęcia stosowania [cenzura] antydepresyjnych do osiągnięcia reakcji musi minąć trochę czasu. Ponieważ za depresję nie odpowiada jeden konkretny neuroprzekaźnik i ponieważ wpływa ona również na inne układy, osiągnięcie remisji z pomocą samych leków przeciwdepresyjnych jest trudne. (32)

Możliwości niefarmakologiczne

Poniżej znajdziecie inne metody [cenzura], które nie wymagają stosowania leków doustnych.

Psychoterapia: Zwykle obejmuje terapię i inne techniki psychologiczne, które umożliwiają pracę z czynnikami przyczynowymi, takimi jak trudne dzieciństwo czy inne stresujące zdarzenia.
Elektrowstrząsy / terapia elektrowstrząsami: Jest to inwazyjna procedura, podczas której mózg jest stymulowany prądami elektrycznymi w celu usunięcia objawów choroby psychicznej. Ponieważ jest bardzo inwazyjna i może powodować amnezję, nie stosuje się jej w leczeniu depresji.
Terapia neurostymulacyjna: Obejmuje głęboką stymulację mózgu, przezczaszkową stymulację magnetyczną, stymulację nerwu błędnego, gdzie określone części mózgu stymulowane są elektrycznie. Terapia ta jest jednak zarezerwowana wyłącznie dla pacjentów, którzy nie reagują na leczenie konwencjonalne.
Terapie uzupełniające i alternatywne

Aktualnie tym obszarem [cenzura] depresji interesują się aktywnie zarówno pacjenci, jak i naukowcy.

Wciąż odkrywane są również substancje fitochemiczne czyli związki pochodzenia roślinnego o wyjątkowym działaniu antydepresyjnym, których działanie badane jest w prawdziwej terapii. (33)

Terapia za pomocą roślin leczniczych

Innymi możliwościami [cenzura] są ziołolecznictwo, homeopatia, aromaterapia itp. Na depresję pomagają także uważność, techniki umysł-ciało oraz tradycyjne praktyki, takie jak joga, Tai Chi i akupunktura. Bardzo korzystnie działa także połączenie Ashwagandhy i fitosomalnej kurkuminy, uzupełnione o dobroczynnie działający grzyb Hericium. O tym, dlaczego ta kombinacja może pomóc, przeczytasz w artykule 8 udowodnionych fantastycznych korzyści Ashwagandhy przy depresji.

Ashwagandha – witania ospała to roślina stosowana w leczeniu depresji.

Najważniejszym aspektem depresji jest jej heterogeniczny charakter; w odróżnieniu od innych zaburzeń nie ma jednej jedynej postaci a jej objawy mogą być identyczne jak w przypadku innych zaburzeń.

Ponieważ nie ma czasami widocznych objawów fizycznych, może pozostać niezauważona.

Inną cechą charakterystyczną tego stanu jest to, że depresja nie jest świadomie wybieranym zachowaniem ani wzorcem i odpowiada za nią wiele różnych czynników. Wskutek tego jeden konkretny sposób [cenzura] nie jest skuteczny w każdym przypadku. Decyzja co do podjęcia terapii (naturalnej bądź konwencjonalnej) może jednak pomóc w opanowaniu tego stanu.

Źródła 1) https://cs.wikipedia.org/wiki/Deprese2) Deprese v somatické medicíně, https://www.internimedicina.cz/pdfs/int/2001/11/14.pdf3) http://www.cspsychiatr.cz/dwnld/CSP_2008_6_279_280.pdf4) http://www.cspsychiatr.cz/dwnld/CSP_2009_5_196_201.pdf5) https://zdravi.euro.cz/clanek/postgradualni-medicina/depresivni-porucha-jeji-lecba-a-komorbidita-s-poruchami-osobnosti-4686086) Můžeme uzdravit depresi? https://www.lundbeck.com/upload/cz/files/pdf/Brozury/Muzeme_vylecit_depresi.pdf7) Kiecolt-Glaser JK, Gouin JP, Weng NP, Malarkey WB, Beversdorf DQ, Glaser R.. Childhood adversity heightens the impact of later-life caregiving stress on telomere length and inflammation. Psychosom Med. 2011 Jan;73(1):16-22. doi: 10.1097/PSY.0b013e31820573b6. Epub 2010 Dec 10. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/211488048) Eugene S. Paykel, MD, FRCP, FRCPsych, FMedSci. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3181879/9) Brown GW, Harris TO, Hepworth C. Life events and endogenous depression. A puzzle reexamined. Arch Gen Psychiatry. 1994 Jul;51(7):525-34.https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8031225/10) Berrettini WH. Molecular linkage studies of bipolar disorder. Dialogues Clin Neurosci. 1999 Jun;1(1):12-21. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22033545/11) Sullivan PF, Neale MC, Kendler KS. Genetic epidemiology of major depression: review and meta-analysis. Am J Psychiatry. 2000 Oct;157(10):1552-62. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11007705/12) Miyoung Yang and Changjong Moon, D.V.M., M.S., Ph. D. Neurotoxicity of cancer chemotherapy. Neural Regen Res. 2013 Jun 15; 8(17): 1606–1614.doi: 10.3969/j.issn.1673-5374.2013.17.00913) Hsiao PJ, Hsieh PF, Chou EC, Lai HC, Peng CY, Su KP. Anti-Viral Therapy and Decreased Sexual Desire in Patients with Chronic Hepatitis C. PLoS One. 2016 Aug 9;11(8):e0160450. doi: 10.1371/journal.pone.0160450. eCollection 2016. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2750529314) Stahl SM. Basic psychopharmacology of antidepressants, part 1: Antidepressants have seven distinct mechanisms of action. J Clin Psychiatry. 1998;59 Suppl 4:5-14.15) Nutt DJ. The role of dopamine and norepinephrine in depression and antidepressant treatment. J Clin Psychiatry. 2006;67 Suppl 6:3-8. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16848670/16) Delgado PL. Depression: the case for a monoamine deficiency. J Clin Psychiatry. 2000;61 Suppl 6:7-11. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10775018/17) Hasler G, van der Veen JW, Tumonis T, Meyers N, Shen J, Drevets WC. Reduced prefrontal glutamate/glutamine and gamma-aminobutyric acid levels in major depression determined using proton magnetic resonance spectroscopy. Arch Gen Psychiatry. 2007 Feb;64(2):193-200.18) https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8675972/19) https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15757488/20) The predictive effect of episodes on the risk of recurrence in depressive and bipolar disorders – a life-long perspective. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15049770/21) New insights into BDNF function in depression and anxiety. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17726474/22) The corticosteroid receptor hypothesis of depression. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11027914/23) https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2950973/24) Sex differences in stress responses: social rejection versus achievement stress. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12208639/25) Evidence for an immune response in major depression: a review and hypothesis. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7708925/26) Increased serum IL-6 and IL-1 receptor antagonist concentrations in major depression and treatment resistant depression.27) Drevets WC. Functional neuroimaging studies of depression: the anatomy of melancholia. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/950926828) Madhukar H. Trivedi, M.D. The Link Between Depression and Physical Symptoms. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC486942/29) Molecular Mechanisms of Depression: Perspectives on New Treatment Strategies. https://www.karger.com/Article/FullText/35009430) Jonathan W Kanter, Andrew M Busch, Cristal E Weeks, and Sara J Landes. The Nature of Clinical Depression: Symptoms, Syndromes, and Behavior Analysis. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2395346/31) Core symptoms of major depressive disorder: relevance to diagnosis and treatment. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3181882/32) https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18172433/33) https://www.salubrainous.com/what-is-depression/

ARTYKUŁY